صبورترین کوچولوی دنیا

امروز می تونی دوساعت از دست اون کمربند لعنتی که دو ماه زندانیت کرده آزاد بشی !وقتی صبح بازت کردم پاهات با اخرین زوری که داشتی تکون دادی ,انگار که واقعا تو بند بودی و حالا آزادی! بعد که بغلت کردم برای اولین بار احساس کردم که بارانم رو بغل می کنم چقدر بغلت کردنت آسون بدون اون غل و زنجیر و من چه مامان بد شانسی بودم که دو ماه رو از دست دادم و نتونستم تو رو به خودم بچسبونم و تو هم انگار که احساس منو فهمیده باشی خودت بهم می چسبوندی و اولین بار آغوش مامانت بدون واسطه درک می کردی.

عشق من !بازم ازت ممنونم که این دو ماه دووم اوردی و تحمل کردی .اونقدر خانوم و با شخصیت بودی که مامانت هم تونست این شرایط تحمل کنه .

عزیزم این دو ماه باقی مونده رو که کمربندرو به تدریج ازت باز می کنیم  تحمل کن و ثابت کن که تو امدی تا من خوشبت ترین باشم.

مظلومیتت و اون نگاه هشیارت به من کمک کرد تا این سخت ترین روزا رو طی کنم تو از همین ابتدای راهت همراهم بودیو بهم کمک کردی.

دوست دارم و عاشق اون صورت کوچیک شبیه افشینتم و بهت افتخار میکنم .

                                  عشق من اوایل مفتخر کردن کمربند به همراهی 

                       

                                                     و در اواسط 

                     

                                       و آزادی هر چند نصف و نیمه

                       

برای بارانم

می دونی از اون روزی که روی اون تخت روان  وارد اون آسانسور شدم و ساقی ومامانم و افشین پشت سر گذاشتم .از اون راهرو سبز آبی و اون همه آدم که می دونستن من می خوام دختر به دنیا بیارم و بهم لبخند می زدن .از اون پرده که جلوی صورتم بود تا عملم نبینم و اون موجود کبود کوچولو که به من چسبوندنش ومن اشک ریختم تا تویی که حالا با صدای بلند می خندی! هشتادو سه روز گذشته !

خیلی اشک ریختم و خیلی دلهره داشتم که هنوزم دارم ,هنوز معتقدم این روزا 

سخت ترین روزای زندگیم بودن و هستن یعنی تا روزی که تو روی دو تا پاهات بایستی و راه بری من نگرانم .هرچی همه دکترا بگن که تو مشکلی نداری و این کم اهمیت ترین مشکلیه که می تونست واسه یه نوزاد پیش بیاد من دلم آروم نمیشه و روزا را 

می شمرم تا روزی که این کمربند مسخره رو باز کنی و بتونی لباسای خوشگلت قبل کوچیک شدنشون بپوشی .

عشق من توی این روزای سخت که به قول دکترت واسه 10 در صد نوزادا پیش می یاد

( و من نمی خوام به خودم یاداوری کنم که من جزء اون ده در صد مادرای بد شانس بودم )تنها اون خنده های شیرینت که اگر چه اختصاصیه من نیست (چون تو به همه می خندی) ولی زیباست و حاکی از معصومیتت !و اون نگاه گیرات که به قول همه ناشی از هوشیاری فراوانی که توی این سن هنوز زود, منو زنده نگه داشته .

من میدونم و بازم همه می گن که تو خیلی با شخصیتی چون با اینکه یه جورایی زندانی هستی ولی حتی یه روزم اذیت نکردی.روزی که کمربندت بستیم و یا روزی که واکسن دو ماهگیت زدیم من منتظر یه کم نا آرومی بودم که هیچ خبری نشد و تو صبور و مقاوم از همین کوچیکیت با مشکلات دست و پنجه نرم کردی و از پسشون بر اومدی.

می دونی بیشتر چیزایو که می خوام بهت یاد بدم تو بلدی چون یه طبیعت آروم و سازگار داری.

عشق من !اینا رو مینویسم چراکه نیاز دارم باهات حرف بزنم از حالا تا همیشه !

                                          باران هشتاد روزه من 

                            

            عشق من مچ دستش می خوره و اعلام می کنه به من نیازی نداره !!!!!!!!!

                            

                                           باران هفتاد و پنج روزه 

                           

دوباره سلام

اینجا می خوام با دخترم حرف بزنم ,البته باید مامانش رو ببخشه چون هنوز خیلی وارد نیستم و نتونستم یه عکس خوب از اولین روز زندگی اون و متفاوت ترین روز زندگی خودم بزارم .

دوباره بر می گردم. 

به زودی !یعنی در اولین فرصتی که باران خانم اجازه بدهند.

سرآغاز

سلام ,

می دونید چرا اسم وبلاگم شهریور بارانی ما گذاشتم؟

چون باران اسم دخترم که امروز 82 روزه می شه ,دخترم اول شهریور امسال بدنیا اومد و روزی که پا به این دنیا گذاشت بر خلاف معمول شهریورهای تهران بارون اومد تا همه در هدیه ای که ما از خداوند گرفتیم,شریک شوند.

                                     اینم اولین ساعات زندگی باران من.