باران سه ماه و بیست و یک روزه شد.

چهارم آبان که فهمیدم  تو باید یکماه و نیم دیگر زندانی این کمربند باشی ,با خودم گفتم نمی گذرد. این یکماه نیم دیگر هر گزتمام نمی شود, برای دلداری دادن خودم تقویم رو برداشتم و علامت زدم :

21 روز کمربند کامل ,5 روز یکساعت صبح ها آزاد و یکساعت بعد از ظهر ها .5 روز دوم دو ساعت صبح و دو ساعت عصر تا 5 روز آخر بعد با خودم محاسبه کردم که سه روز آخر این زندان رو می رویم اهواز و کمتر  احساسش می کنیم .بعد در مورد لباسهایی که وقتی آزاد بشی تنت می کنم فکر کردم واینکه در هر کدام از رو زهای هفته باید کجا بروم یک روز کرج خونه خاله فرح ,یک روز خونه نوشین جون و روز دیگه خونه مامانم و روز بعد خونه مامان ثریا و هزاران چیز دیگه ,شاید که این یکماه نیم که به نظر من یک عمر می آمد زودتر بگذرد.

اولین روزی که یکساعت آزاد شدی لباس نو تنت کردم لباسی رو که دو ماه نیم صبر کرده بودم تا بتونم تنت کنم  هر چند بهت کوچیک شده بود اما با ذوق پوشوندمت و یه عالمه عکس ازت گرفتم .واقعا که بهترین روز زندگیم بود.

حالا تو آزادی بجز شبا که اونم بیست روز دیگه تموم می شه ,اولین مسافرت زندگیتم رفتی و برای اولین بار سوار هواپیما شدی اونم به شهر مادریت ,تازه اولین سرمای زندگیتم خوردی .یعنی این دو ماه نیم گذشت همون روزایی که من فکر می کردم من میمیرم و تموم نمیشن و تو داری روز به روز بزرگتر می شی (امروز جقجقت بدست گرفتی )ومن مسئول تر !

چیکار کنم که تو تو ی پانزده سالگی و بیست سالگی و سی سالگی و همیشه زندگیت معتقد باشی من و بابات بهترین کار دنیا رو کردیم که تو را بدنیا آوردیم.

چیکار کنم که تو شاد ترین و قوی ترین و با اعتماد به نفس ترین و البته مهربونترین دختر دنیا باشی.

چیکار کنم که طنین صدام بهت آرامش بده و توی آغوشم بهترین جای دنیا رو تجربه کنی ودر یک کلام چیکار کنم که تو بهترین باشی باران زیبای من که امروز سه ماه و بیست و یک روزه شدی.