فردا باید برم سر کار برای اولین بار بعد ااز اینکه به زندگیمون اومدی  !البته تا یه مدت نیمه وقت  ولی بعد از اون منم می شم مادری که عشقش تنها می ذاره و می ره سر کار !

مغزم داره منفجر می شه از یه عالمه فکر که سعی میکنم کنترلشون کنم .

بااینکه مطمئنم کارم درسته و من  می تونم و قرار که بهتریم مامان دنیا باشم ,اما نظرات بقیه و نگاه خیره تو وقتی بهم زل می زنی و حالا قرار که کمتر ببینمت دنیام بهم می ریزه.

احساس می کنم هیچکس مثل من قلقت نمی دونه هیچکس بهتر از من نمی دونه کی باید بخوابی ,کی باید شیر بخوری ,الان سر حالی و یا غر غرو !الان می خوای تو بغل باشی و یا تو تختت بخوابی و یا تلویزیون نگاه کنی !

همه چیو برای مادر بزرگات توضیح می دم و همون موقع بغض تو گلوم می شینه که چرا باید من تو رو تنها بزارم و تو عشق کوچولوی من ,صبور ترین دختر دنیا بازم قرار با مامانت کنار بیای و مادر بزرگتا اذیت نکنی.

خیلی زود می فهمی که مامانا هم باید مثل بابا ها برن سر کار!و یاد می گیری که همه آدما باید کار کنند و شغل داشته باشند و در یک کلام خودشون پول در بیارن به هزار دلیل !که اولیش اینه که بهتر زندگی کنند و یه عالمه دلیل دیگه داره که خودت وقتی داری بزرگ می شی می فهمی و من  هم سعی دارم که بهت یاد بدم.

اینجا تنها ای کاشی که وجود داره اینه که منم می تونستم شرایط کاریم خودم تعیین کنم و تا یه مدتی کمتر کار کنم که اونم بعدا می فهمی که الان نمی شه و من تعیین کننده نیستم .

میخوام و میدونم که می تونم ثابت کنم که کیفیت حضور من توی خونه مهمتر از کمیتش و خدار و شکر که تو دو تا مامان بزرگ مهربون و فداکار داری که مخوان کمک کنن تا توکمبود مامانت حس نکنی و 

فقط می مونه دل من که برات تنگ می شه از حال تا همیشه! تمام ساعت هاییو که می شد با تو باشم و از دستشون دادم و می دم بزرگترین حسرت های من توی زندگیمن!