چالشی به نام مادر کارمند

امروز صبح در حالی خونه رو ترک کردم که صدای گریه باران که جیغ می زد و من می خواست کل آپارتمانو پر کرده بود یکم پشت در ایستادم شنیدم که فریاد می زد و از مامانم می پرسید مامان کجااااااااااااااست ؟مامان راااااااااااااااااااااااااافت ؟مامان کووووووووووووش البته با گریه !  

خواستم برگردم و گفتم که این بچه من می خواد و نمی فهمه که من هستم و برای همیشه نرفتم ولی دوباره گفتم که قرارم نیست که چیزاییو که می خواد با گریه بدست بیاره . 

نشستم تو ماشین گریه کردم وبه زمین و زمان فحش دادم ،اول به خودم که مجبورم برم سر کارو بچم تنها بزارم ،دوم هم به خودم که می خوام برم سر کار و همه دلایلم وقتی با صدای گریه باران به یادم میومد به نظرم احمقانه جلوه می کرد. 

ترافیک احمقانه شده بود مردم نفهم وبیشعور رانندگی می کردن ،همه مادرا یدونه بچه انداخته بودن تو ماشین به سمت مدرسه و ترافیکو صد برابر کرده بودن ،بین راه که بودم مامانم زنگ زد و صدای خنده باران که با مامانم بازی می کردو شنیدم و توضیحات مامانم که همه بچه ها توی این سن همین کارها رو می کنن و وقتی من با بغض گفتم که آخه ارزش این همه گریه رو داره کار کردن من ؟مامان هفتاد ساله من با تاکید فراوان گفت که استقلال و کار کردن تو ارزشش داره وتو مامان بهتری هستی !!!!!!!!!!!!!!

خسته شدم از بس که با خودم جنگیدم ولی اعتراف می کنم که در تمام این روزایی که کار کردنم مادر بودنم به چالش کشید هیچ گاه نخواستم که کارو ترک کنم ،تازه با اینکه امروز تا الان ده بار به خونه زنگ زدم ولی اعتراف می کنم که حالم بعد از اون همه اعصاب خوردیو گریه صبح خوب خوب. 

برای بارانم هم یک روز خواهم گفت که همه آدم ها باید کار کنند،در اجتماع باشند و در آمد داشته باشند و خوشبحال اونها که قدرت انتخاب زمان و مکان و نوع شغلشونو دارند . 

قرار امروز عصر من وباران شهر کتاب و خریدن کتابهای هیجان انگیز برای عشق کوچولوی اهل مطالعه من برای فرار از همین مختصرعذاب وجدان !