خوشبختی پایدار

گفتم که این مدل زندگی رو دوست ندارم و دوری از افشین برای من سخت و حالا رسیدم به روزای آخر انتظار اومدنش و مثل بچگیام به تعداد روزای باقی مونده سیب کشیدم و هر روز یکیش خط می زنم الان 3 تا سیب باقی مونده بعد ازاون افشین میاد .  

دیروز که بعد از چند زوز خونه خودم بودم فهمیدم که چرا این روزا رو دوست ندارم ،چون من هشت سال که عادت کردم که توی این خونه باشم و افشین هم حضور داشته باشه ،بچرخه ،روی کاناپه ولو بشه ،پشت کامپیوتر بشینه ،اسم هر خواننده ای که می شنوه آلبوم های از نوزادی تا مرگش دانلود کنه و در نتیجه  1TRAموزیک داشته باشه ،تو ماهواره 2 ساعت بگرده تا یه جایی BBCرو بدون پارازیت پیدا کنه ،تو آشپزخونه دورو بر من بچرخه و کمکم کنه و البته کارایی که من تو پنج دقیقه انجام می دم یکساعت طول بده ! تا من حموم می رم و یا یه جایی که نیستم صدای موزیکش اونقدر زیاد کنه که خونه بلرزه وبعد وقتی که دید من هیچی نمی گم ادامه بده تا جایی که من بگم:  

 افشیییییییییییییییییییییییییییییین استرس گرفتم اینقدر که جیغ زد ،کمش کن. 

گفتم که عادت کردم به آغوشی که برای من همیشه بازو گرم و شیرین ،به تخت خوابی که بوی اون می ده و بدون اون حتی یک شبم نمی خوامش  . 

من عادت کردم که نفر اول زندگی اون باشم و همیشه اولویت اول انتخاباش ،عادت کردم به آرامشی که خودش داره و به من و باران انتقال می ده به بابایی که حتی وقتی خسته از سر کار برمی گرده با کیف دستش می شینه و یکساعت ماهی وبادبادک می کشه ،به بابایی که شبایی که باران تب کرده بود پا به پای من باران به بغل راه می رفت و شعر می خوند . 

من عادت کردم به چشمایی که همیشه می خنده حتی تو روزای سخت و استرس زا ، همیشه تو مشکلات با آرامش ذاتیش یه راه حلی پیدا می کنه . 

من عادت کردم به زندگی بی استرس !اینکه برای حرف زدنم ،لباس پوشیدنم ،کار کردنم ،بیرون رفتنم ودوست داشتنم ،منم که تصمیم می گیرم و افشین که بهترین دوستم به من و تصمیماتم احترام  

می زاره و تائیدشون می کنه . 

وحالا سه روز مونده به برگشتنش و من منتظرم تا غرق بشم در عادت شیرین با اون بودن که باید خوشبختی پایدار نامیده بشه و همین خوشبختی پایداره که به من قدرت می ده تا سخت ترین روزای زندگیم تحمل کنم.