دم عید وکاروباران

این روزا سر کار اومدن برام خیلی سخت شده ، اگه روزای قبل از عیدو که آدم یه عالمه کار شخصی داره اونم برای منو ، خونه جدید، کارهای جدید، در نظر نگیریم ،منیو که خیلی وقته دلم یه دل سیر تنهاییو کتاب و فیلم و سکوت و بیکاری  

 می خواد فراموش کنی ،می رسی به دختر کوچولوی چسب که وقتی می بینتت  دوست داره به تو بچسبه ،این چسبیدن بعلاوه یه نگاه مخصوص و یه خنده مخصوص تر و آغوشی که باز می شه فقط فقط مختص من ! 

وبرای همینه که وقتی اینجام اونو کم میارم دلم یه عالمه وقت آزاد می خواد که همه کاراییو که دوست داره با هم انجام بدیم اول مویی (ماهی )بکشیم اول کوچک و دوم بزرگ بعد ستتاره ،بعد دلخت بعد چش چش دو البو بکشم (با کشیدگی و یه نیمچه لهجه افغانی ) و بعد کاغذ بعدی .مداد آبی می ره کنار و صفحه بعد همه موارد بالا تکرار می شه با مداد بنفش و ماجرا ادامه دارد. 

بعد از اون یه ده باری عروسکا پرت می شن و سط خونه و بار بار می گه : ای وووی اوفتادن و من بغلشون می کنم بوس و ناز ومی خوابونیمشون روی تخت و از اول . 

اگه بخوام ساعت هایی که به خاطر اینجا بودن اونو نمی بینم بشمارم که دیوونه می شم و بهتر  تصمیمیو که مدتها پیش گرفتم و دلایلش برای خودم مهم  به چالش نکشم. 

بازم بهتره مثل همیشه وقتی از سر کار بر میگردم روی دور تند بیوفتم و همه کاراییو که می شه تو طول روز انجام داد من با سرعت بالا تا شب انجام بدم . 

نمی دونم اسمش چیه این حالت بارانو می گم که با اینکه با آدمای مختلف بزرگ می شه بازم ترجیح اولش منو افشینیم ،بازم دوست داره وقتشو بیشتر و تنها با ما بگذرونه تا آدمای جدید( که اونارو اصلا دوست نداره ).چرا اینقدر دیر دیگرانو تو حریمش راه می ده و یا اصلا راه نمی ده !چرا به طور ذاتی برای همه تو قیافست اینا خیلی خوبه !می تونه باعث بشه که آدما کمتر بهش آسیب بزنن و از طرفی هم می تونه باعث بشه که تنها باشه . 

 و از همه مهمتر توی دو سال و شش ماهگی نمی شه دقیقا گفت که بچه در آینده چه جوری می شه اینو همه صد بار به من می گنو من سرم تکون می دم و نمی فهممش !بهر حال من و افشینو باران سالها کار داریم تا باران بشه اونی که باید . 

 اونی که مهمو مفید و خوشحال برای خودش و عزیزاش.