اولین بزنگاه زندگی ما !

افشین دو روز که رفته و من یه روز قبل رفتنش بغض این چهار ماهم شکست و علی رغم همه ژستهای قوی بودنی که گرفته بودم گریه رو سر دادم ،از بد حادثه روزی هم که رفت جمعه بود و خیلی سخت گذشت بطوریکه بارها به خودم گفتم که من نمی تونم تحمل کنم و افشین باید برگرده .

 و حقیقت هم همینه !

برعکس انتظار ما باران بهانه افشین نمی گیره و مثل همیشه بهترین کوچولوی دنیاست ولی من حالم بد .

حالم بد با اینکه این چند روز رو به گشت و گزار گذروندم و همه دور و برم بودن ،ولی همش احساس موقتی بودن دارم که از یک طرف می تونه گواهی دلم باشه برای زود برگشتن افشین و از طرف دیگه می تونه احساس قلبیم باشه به این نوع زندگی ،اینکه دوسش ندارم ،اینکه آدم جدایی طولانی مدت نیستم ،اینکه آدمی نیستم که از 365 روز سال فقط 96 روزش با افشین باشم ،اینکه آدمی نسیتم که تمام مسئولیت های باران به عهده بگیرم و به تنهایی اونو تربیت کنم .

دوست ندارم هر روز تلفنی افشین در جریان امور زندگی قرار بدم و از اون بدتر کارای باران براش تعریف کنم و اون بخنده بگه آخی !نه !راست میگی !اینو گفت !

بدتر ازاون بگه وقتی برگردم زبونش کامل باز شده !!!!!!!!!

آخه این چه زندگیه و کجاش مشترک .

شاید به قول دوستان اولش و من عادت خواهم کرد ولی به چی ؟به نبودن و ندیدن افشین !

این قراری نیست که ما با هم داشتیم واین زندکی نیست که ما دوستش داشته باشیم .